اوی، خودت میدونی کی هستی.
من نه شماره ای ازت دارم نه آیدی ای، هیچی. اکانت تلگرامتم خیلی وقته زدی پاک کردی. اکانت اون موقع خودمم مجازی بود و پاک شد.
میدونم امکان اینکه این پست رو ببینی و این وب رو داشته باشی از 1 کمتره، ولی به هرحال یه پست اینطوری گذاشتن چقدر زحمت داره مگه؟ وبمم که دیگه کسی نمیاد.
...انی وی. اگه زنده ای، که امیدوارم باشی، یه پیام، کامنت، هرچی... بده. دلم برات تنگ شده. 
اگه اینو دیدی و یه وقت فکر کردی "منو که نمیگه" بدون که دقیقا خودت رو میگم. ولی امیدوارم اون طرز فکرتم تو این 5 سال تغییر کرده باشه. اگرم به هردلیلی نمیخوای با من درارتباط باشی، لااقل فقط بیا اعلام زنده بودن کن. 

اینجا هم مثل سالای آخر میهن بلاگ داره خلوت و خلوت تر میشه. 

هرچند که ایده‌آل ترین سرویس وبلاگنویسی نیست برام، ولی اینجا و بلاگفا تنها جاهای (نسبتا...) پرجمعیتی ان که باقی موندن. سرویسای دیگه‌ای هم وجود دارن، ولی فضاشون فرق میکنه. 

امیدوارم بیان دووم بیاره. امید ندارم، یکمم پشیمونم که بیشتر تلاش نکردم برای این وبلاگ، ولی به عنوان کسی که وبلاگنویسی براش باارزشه، امیدوارم که بیان و پلتفرمای مشابه حالاحالاها بینمون باشن، چون هیچی جاشون رو نمیگیره.